Niewielkie drogi osiedlowe często są oznaczane albo jako strefa ruchu, albo strefa zamieszkania. Ponieważ są to drogi o małym natężeniu ruchu, wielu kierowców nie zwraca uwagi na te oznaczenia. Jednak warto się z nimi zapoznać, ponieważ należy w nich przestrzegać odpowiednich przepisów prawnych. Kierowcy, który się do nich nie dostosuje, grozi surowy mandat karny.

Czym jest strefa zamieszkania, a czym strefa ruchu?

Strefa ruchu została wprowadzona dla ułatwienia interwencji policyjnych na terenie prywatnych dróg wewnętrznych. Według prawa takie ulice wewnętrzne nie należą do dróg publicznych i wobec tego nie obowiązują na nich przepisy ruchu drogowego. Zmienia to znak „strefa ruchu” oznaczony jako D-52. Wyjazd ze strefy ruchu oznaczony jest natomiast znakiem D-53. Na obszarze wyznaczonym tymi oznaczeniami zastosowanie ma kodeks drogowy, a policja i straż miejska może wystawić mandaty, na przykład za nieprawidłowe parkowanie.

Strefa zamieszkania ma zupełnie odwrotne działanie. Ustanawiana jest najczęściej na małych uliczkach osiedlowych i panuje na niej bezwzględne pierwszeństwo pieszych. Znak strefa zamieszkania oznaczony jest jako D-40. Jest to nietypowy znak o niebieskim tle, który kojarzy zapewne każdy kierowca. Przekreślony znak stoi zawsze przy wyjeździe ze strefy zamieszkania.

Czym charakteryzuje się strefa ruchu i strefa zamieszkania

Obie strefy posiadają zupełnie odmienny charakter. Warto więc zapoznać się z głównymi przepisami, jakie panują w każdej z nich. Obie są bowiem często stosowane na dużych, miejskich osiedlach.

Strefa ruchu

Parkowanie w strefie ruchu możliwe jest tylko na wyznaczonych miejscach. Jest to istotna różnica, bowiem na drogach wewnętrznych bez tego oznaczenia trudno jest wyegzekwować kary za nieprawidłowo zaparkowany pojazd. Często łącznie występuje strefa ruchu i znak ograniczenia prędkości do trzydziestu kilometrów, ale sam znak drogowy „strefa ruchu” nie ogranicza tego aspektu poruszania się pojazdem. Jeśli chodzi o pierwszeństwo przejazdu, obowiązują tu ogólne reguły, jednak najczęściej w takiej strefie występują  małe skrzyżowania równorzędne, gdzie należy udzielić pierwszeństwa pojazdom z prawej strony. Przy wyjeździe ze strefy ruchu należy ustąpić pierwszeństwa wszystkim pojazdom.

Strefa zamieszkania

W strefie zamieszkania pierwszeństwo i prędkość są z góry określone przepisami. Głównym użytkownikiem takich stref są piesi i oni mają bezwzględne pierwszeństwo przed innymi użytkownikami drogi. Natomiast prędkość jest ograniczona do dwudziestu kilometrów. Parkowanie dozwolone jest tylko na wyznaczonym do tego miejscu, a policja i straż miejska mogą wystawiać mandaty, ponieważ są to nadal drogi publiczne. Co istotne, w strefie zamieszkania nie ma obowiązku oznaczania progów zwalniających. Wyjazd z takiej strefy to włączanie się do ruchu, więc należy ustąpić pierwszeństwa wszystkim pojazdom na drodze.

Różnice między strefą zamieszkania i strefą ruchu

Warto znać różnice między strefą ruchu a strefą zamieszkania. Pozwoli to uniknąć niepotrzebnego mandatu oraz problemów z prawem. W strefie ruchu prędkość i możliwość parkowania jest narzucona przez ogólne przepisy prawa drogowego, natomiast w strefie zamieszkania są one narzucone z góry. Strefa ruchu, z definicji, wprowadza ogólne zasady kodeksu drogowego na drogi wewnętrzne, aby ułatwić organizację ruchu oraz umożliwić interweniowanie służbom mundurowym. Natomiast strefa zamieszkania ma służyć łatwiejszemu poruszaniu się ludzi po terenach typowo osiedlowych o małym natężeniu ruchu.